Helemaal jezelf zijn, is misschien wel een weg die je leven lang duurt. Het is de wens, het verlangen wat ik me voorneem voor het nieuwe jaar 2018. Daar kwam ik achter toen ik op een Kerst retraite was december 2017. Het contact maken met het diepste in mezelf, je ziel zo je wilt, gecenterd zijn en van daaruit contact maken met de buitenwereld. Dat is ook waar het om draaide tijdens deze retraite en ook waar het in mijn beleving over gaat in deze tijd van jaar. Een periode van helemaal niets, afstemmen met jezelf, rusten, en alleen maar doen waar je zin in hebt. Lekker Neflixen, op de bank hangen, boekje lezen, wandelen in de buitenlucht, samenzijn, niets wat moet, alles mag. Toch lijkt dat simpeler dan je op het eerste gezicht misschien denkt. In mijn geval werkt het zo. Ik heb 9 jaar in het bedrijfsleven gewerkt, gestopt net voor Kerst en in sinds januari heb ik mijn eigen praktijk. Een pad wat al vijf jaar gaande is en nu ga ik er helemaal voor. En daarin dus mezelf zijn. Van binnen voel ik echt dat ik even op moet laden, even niets, en dat doe ik het liefst twee weken en dan 8 januari aan de bak. Maar ja ik voel ook de druk, “die website moet live”, en ook de vragen van lieve mensen om me heen: “En al klanten, lekker bezig, hoe ziet je nieuwe werkdag eruit?!” En vergeet niet het eigen stemmetje in mijn hoofd, je kan niet eeuwig uitrusten Tom…Maar het andere stemmetje is er ook, die weet dat het goed is om juist nu, in deze tijd van het jaar, helemaal af te stemmen op je diepste binnenste. Ook hierin gecenterd zijn en in contact met mezelf. Dat is waar het voor mij over gaat, Kerst. Gebeurt al eeuwen zo, al toen er nog niet eens Kerst was, voor het Christendom, tijdens de midwinter feesten.

Niet alleen hierin kom ik het tegen, maar ook op een ander vlak. Tijdens diezelfde retraite heb ik een gedicht geschreven. Het is kwetsbaar en komt helemaal vanuit mezelf. Waar het wat mij betreft over gaat, ook als ik mensen coach en begeleid. Vormgeven aan wat in je leeft en dat in de wereld zetten. Het heeft voor mij zoveel waarde dat ik het niet eens hoef te delen met de buitenwereld. En toch ook wel, want hiermee laat ik mezelf zien, wat wezenlijk is voor mij op dit moment. Als mens en daarmee ook in mijn werk. En er is nog een laag. Want in het gedicht, wat raakt aan een gebed, gaat het ook over God, met een Amen op het eind. Je mag best weten dat ik echt wel even heb zitten puzzelen of ik überhaupt dit gedicht deel en of ik dat ook in zijn pure vorm doe, dus met God en met een Amen. Mijn angst zit in het afschrikken van mensen die daar niets mee hebben of dat anders beleven. Helemaal ok en die mensen heb ik natuurlijk ook graag in mijn praktijk. Het antwoord waarom ik het toch doe is dat ik het belangrijk vind dat je als mens vol expressie geeft aan wie je bent. Dat je van binnen naar buiten leeft en dat in de wereld zet. Al je talenten, met alles erop en eraan. En dat geldt natuurlijk ook voor mezelf.

 

Leven vanuit geboorte

Als ik over mijn grenzen heen laat gaan, ben ik niet zichtbaar.
Ik ren, ik vlieg, van deur tot deur.
Ik mis de diepte, ik verlang het zwart.
Het Wonder, het Mysterie, in contact met God, het roept.
In de donkere baarmoeder, veilig en warm. Niet Weten, niet weten wat er komen gaat.
Ik durf niet, ik ben bang, helemaal, met alles wat er is, ik durf niet, ik durf niet, ik durf niet,
de diepte waar ik ook zo naar verlang.
“Kom maar, ga maar, kom maar…”
Ik huiver, ik bibber, ik ga.
Het Leven roept.
Ik leef, niet half, of overal en nergens, ik leef, gecenterd, in afstemming, met mezelf, mijn Ziel, met God.
Ik leef, ik leef echt. Door de deuren heen, zichtbaar in contact. Ik leef, ik leef echt.

Amen