Vandaag mocht ik de aftrap geven aan een teamdag bij Ynnovate. Ynnovate organiseerde een leer en inspiratie dag voor de ‘harde kern’ van hun proces begeleiders. Met een super tof thema: “In the spotlights”. Dat kom je als trainer en procesbegeleider natuurlijk volop tegen.

Ook ik stond om te beginnen tijdens die aftrap natuurlijk in de spotlights. Het is altijd spannend, elke keer weer. Ik had er zin in en keek er naar uit. Toch komt er altijd een moment dat ik denk: “Waarom doe ik dit ook alweer?” Bij mij begon het de avond ervoor al. Ik kom uit Amsterdam en moet met de trein naar Utrecht. Rond slaaptijd dacht ik nog: “Zal je zien, rijden de treinen niet…” De volgende dag, goed voorbereid eerst om van 7-8 uur op de yoga mat, zodat ik ontspannen en voorbereid kon afreizen naar Utrecht. Daar stond ik op het perron. Ding dong: “Tussen Amsterdam en Utrecht rijden vandaag minder treinen i.v.m. met een ongeval, vertraging kan oplopen tot 15 min.” “Het zal toch niet?!” Gelukkig reden er ook wel treinen, alleen wat minder. Ruim op tijd kwam ik aan. De opdrachtgever ken ik, de overige 9 deelnemers zijn allemaal nieuw. Leuk! En toch ook weer even die trillende knieën. Wie ga ik ontmoeten? Wat voor groep is het? Gaat het aansluiten bij waar ik op inzet? Enzovoorts. Velen van jullie zullen dit vast wel herkennen. Gelukkig viel ik in het thema, dus als het mislukte hoorde het er gewoon bij, als je begrijpt wat ik bedoel;-) Na een ronde kennismaking en de opening van de dag kreeg ik het woord. Het verhaal wat ik hier schrijf was min of meer mijn inleiding, dat dit er allemaal bij hoort. Dat het spannend is als je boven aan een piste staat en als je er eenmaal vanaf gaat dat het maar wat gaaf is. Je voelt je alive and kicking, en daar horen zenuwen bij. We zijn vervolgens begonnen met een meditatie om als eerste maar even te landen. En nu zal ik je een “geheim” verklappen: dat doe ik voor de groep, maar net zo goed, zo niet meer, voor mezelf. Ditzelfde doe ik ook als ik een andere groep begeleid. Even landen, centeren, aankomen. Het is zorgen voor mezelf alvorens ik contact kan maken en een beginpunt kan zijn voor datgene wat ik inzet. Ditzelfde geldt net zo goed als ik iemand coach, een meditatie begeleid of voor een andere groep sta: eerste zorgen dat ik er zelf goed bij zit, zodat ik er helemaal kan zijn voor de ander(en).

In die meditatie hebben we vervolgens een visualisatie gedaan: “Stel je maar eens voor dat je helemaal in je element bent, dat je straalt, blij bent als een kind, dat je helemaal je plek inneemt en anderen inspireert. Stel het je maar eens voor, en voel het ook in je lichaam, hoe ben je dan, wat voel je dan?” Dat lieten we vervolgens los om naar de ander kant te gaan, de minder prettige, maar net zo wezenlijke kant van jezelf. Dat je je klein voelt, niet gezien, bekeken, angstig en ga zo maar door. Dat kennen we ook allemaal en is echt niet zo prettig. Hiervoor is meditatie overigens erg geschikt, omdat ik er vanuit ga dat meditatie gaat over aanwezig blijven met alles wat er is, zonder je daarin te verliezen. Niet in de angst, maar net zo goed ook niet in het in je element zijn.

Na deze visualisatie hebben we het fysiek gemaakt door een pose aan te nemen: al “stralend” aan de ene kant en in “jouw weerstand” aan de andere kant. Vervolgens hebben we zo door de ruimte gelopen, om daarna in groepjes van drie te werken. Eerst het ongemak. De eerste wordt bekeken en de ander twee bekijken diegene. Zoals dat gaat als je op een podium staat in de spotlights. Dat is behoorlijk confronterend (waarbij de mensen hier meegenomen zijn om hun eigen grenzen te bewaken en het als experiment te zien), je voelt je echt in je hemd staan en alle interne overlevingsmechanismen draaien op volle toeren: kortom je voelt je klein, bekeken, je mond is gortdroog, spanning op je lijf, je gedachten schieten alle kanten op en ga zo maar door. Daarna mochten de mensen hun ogen sluiten, liet ik ze contact maken met zichzelf en de voeten op de grond, even bewegen, laat de toeschouwers, die er nog steeds stonden, maar even voor wat ze zijn. Eerst voor je zelf zorgen, in dit spanningsveld, in die spotlights. “Herinner je weer wie je bent, dat je een inspirerend mens bent, dat dit kwetsbaar is en tegelijkertijd gezien mag worden, dat jij iets te bieden hebt in deze wereld en dus ook als je in de spotlights staat. Van daaruit maakt je weer contact, en als het weer even teveel wordt, sluit je je ogen weer om eerst contact te maken met jezelf, voordat je naar je publiek gaat.” Het was ontroerend om te zien wat het los maakte. Een heuse lachkik, stralend en wel, die niet te onderdrukken was kwam vrij bij de één en tranen van ontroering bij de ander. Ontroering omdat diegene kon voelen en herinnerd werd aan wat ze allemaal te bieden heeft. Bijzonder dat dit vrij kwam en dat de mensen elkaar in de ogen keken, contact maakte met elkaar, de ander echt zagen en zich durfde te tonen! Dat is zo spannend en niets mooier dan dat! Man, ik ben blij dat de trein reed en ik met mijn eigen angsten overweg kon en voor deze groep mocht staan. Dat ieder van ons zijn of haar inspirerende kant in de spotlights mag zetten! Waag het!

Vragen om de blog op je in te laten werken en leuk als je je antwoord deelt:

  • Hoe ben jij in je element en inspirerend? (ja ja, ook jij!)
  • Wat is jouw overlevingsstand?
  • Heb je ook een vast ritueel voordat je het “podium op gaat”?