We leven in een tijd dat geld een belangrijk gemeengoed is. Het is een gewenning van de samenleving, een patroon waar we met z’n allen van afhankelijk zijn geworden. Mijn opa zei al: “geld maakt niet gelukkig, maar een beetje geld is wel makkelijk om boodschappen te doen.” Deze wijsheid is wat mij betreft nog steeds geldig, ook in deze tijd. Een tijd waarin je ook voelt dat er een verandering in de lucht hangt als je kijkt naar de manier waarop we als mensen met geld omgaan. De crisis periode zoals we die achter de rug lijken te hebben, is wat mij betreft een uiting daarvan. In die zin dat we ons als samenleving steeds meer bewust worden dat het financiële systeem en alle bubbels uiteindelijk niet helemaal lekker werkt. De oplossing is er volgens mij nog niet, maar dat het anders moet, is een besef, een eerste stap die nodig is om tot verandering te komen. Ik ben niet van plan om hier een heel betoog over de financiële markten en geld op te gaan schrijven. Dat laat ik aan de experts over. Ik zie het vooral als een verslaving aan een patroon die je als collectieve groep mensen hebt, zoals je dat ook als individu kan hebben. Dat we hier als mensen een weg in te vinden hebben, met vallen en opstaan. Zo heb je de weg van de mens en zo ook de weg van de samenleving.

En toch heb ik er ook mee te maken, hoe graag ik er vrij en los van zou zijn. Het is mijn werk, het begeleiden van mensen met vragen in leven en werk, waar ik mijn inkomen vandaan haal. In een samenleving die gestoeld is op het financieel systeem zoals we dat allemaal kennen. Het inkomen waar ik van rondkom, want alles om me heen kost namelijk geld. Zo logisch als het klinkt, zo onlogisch is het tegelijkertijd. Ergens kan ik er niet bij namelijk, dat iets een bepaalde hoeveelheid geld kost of iets waard is. Om over bezit nog maar niet te spreken. Principes die wat mij betreft gedreven worden door controle en zelfbescherming of eigenbelang. Overigens doe ik ook hier vrolijk mee met het geheel, en toch wil ik ook nieuwe vormen onderzoeken.

In de “betaling” van mijn sessies heb ik gekozen voor twee vormen. Twee, omdat ik er simpelweg nog niet uit ben wat kloppend is of het meest passend. De sessies die ik aan mensen geef doe ik op basis van een prijs bepaald door de cliënt achteraf. Of ikzelf bepaal op voorhand een prijs in de vorm van een tarief. In beide gevallen kan dit altijd in overleg. Als een cliënt het lastig vindt om waarde te bepalen, dan heb ik richtlijnen die ingezien kunnen worden. Hetzelfde geldt als een tarief gehanteerd wordt. Dit is altijd bespreekbaar.

Het fijne van een waardebepaling van een sessie door een client achteraf, is dat het voor mij als begeleider of coach een gevoel van totale vrijheid geeft. Ik kan me volledig richten op het optimaal helpen van een ander mens die hulp zoekt. Werken waarin de liefde leidend is en niet het geld. Mijn werk zou ik andersom niet eens kunnen doen. Daarin vertrouw ik de client dat hij of zij teruggeeft wat klopt, voor zowel hen als voor mij.

En ook kan ik genieten van onderhandelen, als er vooraf een prijs bepaald wordt. Pas toen ik het ben gaan zien als een spel deed het me echt deugd, daarvoor vond ik het altijd maar een hebberig gedoe. Al spelend wordt strijd een duel, waar respect en eerbied voor de opponent de leidraad is. Daarbij sta ik ook in voor mijn product, mijn sessie, en die vind ik ook wat waard.

Belangrijkste in dit alles vind ik dat een mens die hulp nodig heeft dat kan krijgen. Ik geloof er namelijk wel in dat als je geeft aan het leven, dienstbaar bent, dat het leven je terug betaald. Hoe, dat weet ik ook niet, dat is het magische mysterie van het leven. Dat is waar ik op vertrouw. En dat is zeker spannend.