Velen van jullie hebben vast “Into the wild” en de “Hangover” gezien. De eerste film, met als hoofdpersoon Chris McCandless, gaat over een jongen die zich afzette tegen de maatschappij in al haar materialisme, trekt de wereld vervolgens zwervend rond als Alexander Supertramp (zo noemt zichzelf om onvindbaar te blijven voor de mensen die hij verliet) om het leven te beleven, zoals het volgens hem bedoeld is. Om uiteindelijk in zijn eentje in Alaska te overleven in de wildernis. Een prachtige zoektocht vol inspirerende ontdekkingen en tragisch ontroerend einde. Wat een film! In de Hangover, net een wat ander genre, speelt Zach Galifianakis Alan Garner. Een gekkie die de boel volledig op zijn kop zet door zijn vrienden stiekem drugs toe te dienen tijdens de vooravond van de bachelor party in Las Vegas. In de volgende scene worden ze wakker en hebben ze geen idee wat er gebeurt is. Een zwart gat ontstaan in de film die vervolgens begint bij het einde waarin ze een vriend kwijt zijn, wakker worden in complete chaos. Alleen al de scene dat een van hen gaat plassen in veel te luxe hotel kamer, vol in de brakke black-out, en al plassend zijn hoofd draait en een levende lynx in de ogen aankijkt, te bizar! De hele film gaat over het terugvinden van wat er eigenlijk gebeurd is die nacht. Het terugvinden van het zwarte gat. Dit keer als gevolg van de drugs. Maar ook zonder drugs kennen we dat en daar wil ik je in meenemen. Belevenissen die in ons bewustzijn zijn opgeslagen en de werking die ze hebben.
Deze twee iconische hoofdpersonen uit deze twee waanzinnige films verenigen zich wat mij betreft in Andrew. Een Canadese jongen die ik ontmoette in een hostel op mijn eerste en beste reis door India. We waren in Varanasi. De heilige stad van de Hindoes. Eén van de meest intense plekken waar ik ooit geweest ben. Massa toerisme viert hoogtij. De oude hoofdstad van het grote India. Een spiritueel oord a la Mekka en Jeruzalem. De heilige badplaats. En tegelijkertijd is het een dorp gebleven. De koeien wandelen door de straten, maar net zo goed in de eetcafe’s. De meest inspirerende individuen kom je tegen, alsook degenen die volledig van hun pad geraakt zijn. En daar kwam ik ook deze boeiende Canadees Andrew tegen.
Andrew had een maand in een asram gezeten en yoga gedaan. Dronk de nodige bang lassies (legale en op een bepaalde manier ook “heilige smoothies” met door mensen voorgekauwde wiet pulp) en doolde heerlijk door de stad. Voor mij was daar het echte begin van mijn reis in India. De Golden Triangle (Delhi-Agra-Jaipur), had ik al bezocht en nu was ik in Varanasi beland. Zonder plan ging ik twee maanden naar India en ik volgde in het begin de route van de massa. Het kantelpunt van mijn reis was Varanasi en een belevenis die ik daar meemaakte.
Andrew was een gekkie zoals Alen. Maar tegelijk even serieus als “Alex”. Hij wilde ooit zijn eigen zelfvoorzienende organic farm opzetten alleen in de wildernis in Canada. Op een dag kwam hij de dorm binnen en was voornemens om in de Ganges te zwemmen. Daar waar ook de lijken worden verbrand van de Hindoes als laatste rustplaats, terug naar de bron: The Holy Mother Ganges. Een mede Mexicaanse ‘dormroommie’, zei nog dat hij gek was en waarom zou je dat in vredesnaam doen?! Wil je ziek worden of zo? Daar kunnen wij westerlingen helemaal niet tegen?!?! Ik was het eigenlijk wel met hem eens en ging daarin mee met de Mexicaan. En ook bewonderde ik Andrew ergens diep van binnen, was hij ook inspirerend. Het was een ritueel wat hij zich had voorgenomen. Nu moest het gebeuren. Ik ga wel mee dacht ik, leuk om dat mee te maken en te zien wat er van komt. Onbewust had ik mijn zwembroek al aangetrokken. Daar gingen we, op pad. Door de straten van Varanasi op weg naar de Ganges. Een chai thee onderweg, zoals ze nergens anders smaken als daar in India. Vervolgens bij een straatkraam nog wat streetfood naar binnen. Bij zo’n tentje wat voor de derde generatie al hetzelfde gerecht maakt, waarbij je eerste gedachte is: dat ziet er te goor uit, deze “keuken” …niet echt smaakpolitie proof. Maar… als je het eenmaal gegeten hebt wil je niet meer anders! Drie generaties van perfectionering van 1 en hetzelfde gerecht en dat proef je!!  Het was ei, brood en groenten en veel kruiden, ik zie het nog voor me. Uiteindelijk kwamen we aan bij de Ganges. Andrew maakte zich klaar. Nog geen 50 meter verderop smeulde het as van de verbrandde lijken en daarachter werd de volgende uitvaart voorbereid in al haar ceremoniële glorie. Daar ging hij. Shirt uit, kralenketting af, zonnebril en slippers aan de kant en over de stenen richting het water. Daar stond ik dan, in mijn zwembroek. Fuck it! Ik had me voorgenomen vol te leven in India. Niet bijvoorbaat me in te houden met allerlei gedachten wat er allemaal wel of niet zou kunnen gebeuren. Dat ik een tempel zou zien en bij de deur zou stoppen, omdat het misschien wel niet zou mogen. En in plaats daarvan door te lopen met het risico dat ik weggestuurd zou worden. Ook ik gooide mijn slippers aan de kant en deed mijn shirt uit. Daar ging ik in het ‘heilige’ water, met alles waarvan je niet wil weten wat er in het water zit, de Ganges in. Kopje onder, op zeker. Daar waar de doden opgenomen werden in het water, werd er in mij iets geboren. En ook stierf iets in mij. Dood geeft leven, heeft iemand me weleens geleerd. En zo is het. Angst om voluit te leven, om afgewezen te worden. De beelden van hoe iets zou kunnen zijn, met al haar waanbeelden en illusies maakten plaats. Plaats om echt het leven te leven. Na deze beleving heb ik vol overgave mijn reis door India beleefd en geleefd. Ik heb daar zo geleefd! Man man man. Ik dacht niet, ik deed gewoon. Had de mooiste ontmoetingen en de meest bizarre ervaringen. Kwam op de mooiste plekken. Zo’n totaalbeleving die achteraf niet uit te leggen valt. Een enorm wezenlijke ervaring. En nu dus nog…
Wat ik nu zo bijzonder vind is dat ik de laatste tijd veel gedachtes en herinneringen als vanzelf weer boven komen drijven. Zelfs het gevoel. Ik deed laatst een visualisatie oefening met een groep, waarin ik een heel levendig facet me voor de geest moest halen. Ik moest erkennen dat ik dat even kwijt was in mijn leven, tijdens de visualisatie. Het is vooral hard werken en overleven geweest. Toen begonnen de beelden van India zich weer te vormen. En steeds meer en ook na de oefening. Wonderlijk hoe je bewustzijn toch werkt! Vorige week schreef ik er ook al over (“Geen plan, avontuur en plassen op z’n Indiaas”), ook daar India flarden die op popte uit het niets. Deze morgen had ik een dromen workshop en daar kwam het ook ineens voorbij. Iemand vertelde dat ze een docu (Joanna Lumley’s India) aan het kijken was over India. Even later werkte ik met iemand anders samen om een droom uit te werken. Rara welk land kwam voor in haar droom. Mooi hoe dat zich dan zo ineens weer tot je richt. Ik voel me nu zoals ik was in Varanasi. Ik ben op reis. In de flow begin ik te komen. Ik voel me goed en het leven is weer door me heen aan het gaan. Leven als in levendigheid. Waar het naartoe gaat weet ik niet, en dat voelt goed. Want zo sta ik open. Op reis in mijn eigen landje, op weg en leven met het besef dat het leven, mijn leven een wonderlijk avontuur is. Ik heb er zin in! Kortom: de herinnering en dat waar ze voor staan, terug van weggeweest.