20 december zou ik een retraite hebben gegeven welke net niet door kon gaan door de lock-down. Jammer en ook oké. Zo is het nu eenmaal in deze tijd. Verstillen en onthaasten was het thema. Ik heb hiervoor gekozen, omdat het bij de tijd van het jaar past en tevens in lastige tijden zoals nu met Corona. Als je kijkt naar de seizoenen dan is het nu hartje winter. Waar in lente de natuur ontkiemt, de zomer volle bloei brengt, herfst de oogst en het begin van het verval, is de winter een tijd van sterven. Energie sparen en een tijd van transformatie. Klinkt toch net wat fijner dan dood of sterven:-) Vanuit iets dat was, ontstaat ook weer nieuw leven. Een wonderlijke overgang.  Die wetten van de natuur gelden ook voor ons. Ook wij zijn de natuur. In onze ontwikkeling als mens, in wie we zijn en hoe we ons gedragen vindt dit voortdurend plaats. Als we iets gaan doen wat we nog nooit gedaan hebben, laten we oude gedragingen los. Dit kennen we allemaal ieder op onze eigen manier. Wat voor de één simpel is, is voor de ander doodeng. In die overgang van oud naar nieuw zit overgave. Een grote overgave, want je weet niet wat er komen gaat. En toch waag je de sprong, omdat er iets is in jou wat maakt dat je de stap waagt. Dat is bijzonder toch eigenlijk? Wat is dat? Voor mij is dat het mysterie van het leven. In die sprong, als je het waagt, ken je vast dat je niet nadenkt, je bent er helemaal, wel vindt je het doodeng, je knieën knikken en tegelijkertijd voel je je maar wat levend!

Wij als mensen zijn ook geneigd om controle vast te houden. De sprong niet te wagen, maar ons gedrag te extrapoleren. We blijven dan hangen in wat was en oefenen controle uit. Dat in allerlei varianten en vormen. In de samenleving is alleen maar groeien, groeien en nog eens groeien de trend. Altijd maar zomer, met Black Friday als toppunt midden in de winter. Of denk aan Cleopatra, waar Instragram vol mee staat, met haar “eeuwige” schoonheden. Als ik naar mezelf kijk wil ik het graag goed doen, want als ik dat niet doe, nou dan? Tja dan weet ik het niet? Dan kan ik afgewezen worden, kan ik niet aantonen dat ik dit en dat gedaan heb en zou ik niet ingedekt zijn. Diep van binnen laat ik me leiden door angst. Met name als het spannend wordt. Dat in plaats van te vertrouwen dat het ook gewoon goed komt, m’n impulsen te volgen, speels te zijn als een kind en de sprong naar het onbekende te wagen. Met de regie in handen, het mysterie het zwijgen opgelegd.

Nu is het zo dat deze tijd, met de lock-down, een groot beroep doet op ons. De druk is hoog en het is lastig voor ieder van ons. We zijn letterlijk als geheel aan het overleven in deze pandemi. Elk gesprek gaat erover. Wij zijn er allemaal mee bezig. Ook in de aanloop naar de retraite. Er zijn mensen geweest die zich misschien wel wilde aanmelden, maar uiteindelijk dachten…mmmm toch maar niet. Wat een impact heeft het op ons! Niet knuffelen, je vrienden niet zien, werk waar je in de knel komt en ga zo maar door. De Kerst anders dan je traditiegetrouw zou willen. Voor je het weet stomp je helemaal af en sluit je jezelf af. Dit in tegenstelling tot open zijn en spontaan blijven. Wat, wat mij betreft, zeker niet hetzelfde is als alles maar kunnen doen, de zogeheten “vrijheid”. De realiteit is er ook. Zeker. Maar laat die realiteit je niet afsluiten. Dat zou de grondtoon van de retraite geweest zijn. Samen in stilte zijn met elkaar als een bron om ons aan toe te vertrouwen. In stilte en ook met meditatie kun je de uitnodiging voelen om je patronen en geneigdheden te ervaren. Je kunt uitzoomen en het grotere geheel ervaren waarbinnen de verstrikking plaatsvindt. Als je dat ziet, beleeft en beseft maakt dat je er vrijer van komt, onthecht en loslaat. Op die manier verbind je je weer met de openheid en het spontane wat we in wezen allemaal zijn.

Zeker niet makkelijk, want je wordt geconfronteerd met jezelf. De retraite kon helaas niet doorgaan waar we in gezamenlijkheid een dergelijk proces in zouden gaan. Dat is helpend en stimulerend om onder begeleiding en met anderen te doen. Gelukkig is de retraite verplaatst naar 31 januari.
Toch biedt deze tijd en de omstandigheden ook een kans. Nu zal ik zeker geen pleidooi houden om de lock-down om wille van de rust en gedwongen stilte in stand te houden. Wel is het zo dat de realiteit is, dat we nu in een samenleving leven waar een lock-down is. Met veel rust en stilte dus. En dat biedt een mogelijkheid om jezelf te bezien, te reflecteren en tot rust te komen. Misschien onwennig en lastig voor velen. Zeker als je met verlies, gemis van financiële middelen te maken hebt of ander lijden. Ondanks dat, wens ik een ieder van ons toe de openheid te blijven zoeken en spontaan te blijven te midden van alles. Dat geeft het leven kleur, waar je ook bent.
Als ik door Utrecht of Amsterdam loop heeft het voor mij iets heel sereens en rustigs nu. In deze tijd van het jaar vind ik het zelfs wel passend. Mijn energie is beperkt, veel beperkter dan de volle zomer. Eten koken, boekje lezen, wandeling maken en slaapje doen. Oké, en af en toe een Netflixje dan. Zo veel meer heb ik eigenlijk niet nodig deze dagen. Wat de komende tijd gaat bieden weet ik niet. De dagen worden langer en het licht neemt toe. Voor nu geef ik me er aan over aan wat is, leef ik met de dag en ben ik benieuwd naar wat komen gaat, in alle openheid en spontaniteit die ik van nature heb.